Nauczanie odpowiedzialnych technik hodowlanych to podstawowy cel tych serii
artykułów. Ignorancja krzywdzi ptaki. Musimy starać się nauczyć tego
wszystkiego, co tylko możemy, aby zapewnić pomyślne rozmnażanie naszych nimf. W
tym artykule, przedstawiamy zbiór wielu zagadnień, na które uwagę powinni
zwrócić potencjalni hodowcy. W następnych artykułach z tej serii postaramy się
przedstawić te główne zagadnienia w sposób bardziej szczegółowy. Zarys
problematyki związanej z hodowlą nimf obejmuje takie zagadnienia jak m.in.
odżywianie, wiązanie par, zakładanie pojemników gniazdowych, identyfikowanie
prawdziwych par, inkubacja jaj, zajęcia rodzicielskie, wylęg piskląt, karmienie
ręczne lub przez ptasich rodziców, problemy z ptasimi noworodkami w gnieździe,
zdrowe samice, zaparcie jaja, wczesna śmierć piskląt. Problemy
natury zdrowotnej, które dotyczą piskląt obejmują m.in. zakwaszenie
wola, zaparcie wola, psitakozę, zarażenie wirusem polyoma,
zakażenie drożdżakami (drożdżycę), niedobór wapnia, deformację nóżek
itp.
Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja piskląt, uczenie ich gier
z zabawkami, pomoc w zdobywaniu umiejętności niezbędnych w
przyszłości u niezależnych członków ptasiego stada. Również
usamodzielnianie, uczenie piskląt jak jeść i zapewnianie
różnorodności pokarmu tak, aby zaspokoić potrzeby żywieniowe
papużek. Poza tym zapewnienie emocjonalnego bezpieczeństwa oraz
niezależności, która owocuje w postaci ufających i kochających
domowych ulubieńców, którzy radują się będąc częścią ludzkiej
gromadki.
Jako odpowiedzialni hodowcy rozmnażający nimfy musimy się dużo
nauczyć, aby dać naszym nimfom wszystko to, co jest potrzebne do
wychowania zdrowych i szczęśliwych papużek. Rozmnażanie papug to
duże wyzwanie i nie powinno być podejmowane pod wpływem impulsu. To
decyzja, która musi być dobrze przemyślana i oparta na adekwatnej
wiedzy o tym, z czym wiąże się odpowiedzialne rozmnażanie nimf.
Rozważona decyzja oparta na właściwej wiedzy to najlepszy sposób na
przygotowanie się do hodowli papug.
To niezbędne przygotowanie pozwoli nam przezwyciężyć problemy,
które mogą się pojawić podczas wychowu. Pomyślne rozmnażanie naszych
nimf zależy od spełnienia wielu wymogów, a znajomość potrzeb i
zwyczajów papużek jest niezbędna dla zapewnienia bezpiecznej i
szczęśliwej hodowli.
Gospodarność i organizacja to kluczowe umiejętności dla każdego
programu hodowli ptaków.
RODZICE
Od czego zaczynamy? Upewnij się, że wybierasz ptaki, które są
wystarczająco dojrzałe do rozmnażania. Samica powinna mieć
przynajmniej 18 miesięcy, ale byłoby bezpieczniej gdyby miała 2
lata. Samiec musi mieć przynajmniej rok, jakkolwiek 15-miesięczny
ptak jest będzie bardziej dojrzały. U nimf hormony pojawiają się ok.
9 miesiąca, ale nie są one jeszcze gotowe do rozmnażania. Można
sobie wyobrazić te małe nimfy jako dwunastoletnie dzieci, które
miałyby uprawiać seks. Nimfy rozmnażają się zwykle wczesną wiosną.
Ponieważ są światłoczułe, coraz dłuższe dni stymulują je do
rozmnażania.
Bardzo istotnym aspektem hodowli jest upewnienie się, że parka
jest w doskonałej kondycji do rozmnażania. Para papużek powinna
zostać zbadana przez weterynarza zanim rozpocznie się proces
rozmnażania. Samica z niskim poziomem wapnia nie powinna składać
jaj. Przy współpracy z weterynarzem można zapewnić samicy odpowiedni
poziom wapnia i wówczas będzie ona mogła składać jaja bez szkody na
własnym zdrowiu. U samic z niskim poziomem wapnia w organizmie
bardzo często dochodzi do zaparcia jaj, składania jaj o miękkiej
skorupce, a to z kolei zwiększa ryzyko zakażenia otrzewnej, co może
doprowadzić do śmierci papugi. Dobry stan zdrowia ptasich rodziców
jest warunkiem krytycznym uzyskania pełnowartościowych jaj,
zwiększenia stopnia wykluwaności piskląt oraz wyhodowania zdrowych
papużek.
Kolejną logiczną kwestią do rozpatrzenia przy rozmnażaniu papużek
jest określenie prawdziwej pary. Nimfy nie charakteryzują się
wyraźnym dymorfizmem płciowym, co oznacza, że fizycznie nie są łatwo
rozróżnialne jako samiec i samica. Aby uzyskać 100 procentową
pewność przeprowadza się badanie DNA na podstawie krwi lub piór.
Jedynie u szarych nimf można określić płeć po kolorze upierzenia,
ale nawet w tym przypadku mogą nas zmylić, gdyż dopiero 4-miesięczny
samiec zaczyna pokazywać swoje charakterystyczne jasnożółte
upierzenie łebka. Ja przyznaję, nabrałam się już wiele razy.
Niektóre osobniki pochodzące z mutacji mogą być fizycznie
rozróżnialne, jeżeli znamy genetyczne pochodzenie ich rodziców.
Czy papugi demonstrują swój związek partnerski? Można to
zaobserwować jako wzajemne czyszczenie piórek, siedzenie obok siebie
na drążku, jedzenie z tego samego pojemnika. Zapoznawanie
potencjalnej parki dokonywane jest najczęściej poprzez ustawianie
klatek obok siebie i pozwalanie papużkom na wspólne zabawy
zapoznawcze. Gdy wprowadzamy nowego ptaka do stada niezmiernie ważne
jest, aby zastosować zapobiegawczo kwarantannę przed jakimkolwiek
zapoznawaniem.
Czy papugi nie są blisko spokrewnione? Rozmnażanie spokrewnionych
papug jest faktycznie zadawaniem cierpienia naszym nimfom. Geny
recesywne, będące konsekwencją takiego rozmnażania, mogą spowodować
fizyczne deformacje piskląt jak również wrodzone wady w niezbędnych
do życia organach. Rozmnażanie nie spokrewnionych par to najbardziej
odpowiedzialny wybór, jakiego można dokonać. W ten sposób budowane
są zdrowe więzy krwi i tym samym oszczędzamy papużkom niepotrzebnego
cierpienia.
Kiedy już na pewno wiadomo, że parka nie jest spokrewniona,
kolejnym krokiem jest określenie odpowiedniego dopasowania pary. Nie
wszystkie parki nimf pasują do siebie, dlatego ważne jest, aby to
określić zanim pozwolimy im na rozmnażanie. Wszystkie nimfy to
fantastyczni przyjaciele, ulubieńcy, jakkolwiek nie wszystkie nimfy
nadają się do rozmnażania. Ponadto, są również takie nimfy, którym
nigdy nie powinno się pozwolić na rozmnażanie.
DIETA
Zasadniczym fundamentem pomyślnego programu rozmnażania jest
karmienie papużek zgodnie z odpowiednią dietą żywieniową. Owa dieta
musi zawierać wszystkie podstawowe elementy zdrowego odżywiania
takie jak witaminy, minerały, podstawowe kwasy tłuszczowe, tłuszcze,
węglowodany oraz aminokwasy. Nimfy potrzebują ich do zachowania
wyśmienitego stanu zdrowia oraz kondycji do rozmnażania. Zrozumienie
zasady kompleksowości diety jest kluczem do uzyskania zdrowych i
radosnych piskląt. Każdy dzień przynosi nowe informacje na temat
potrzeb papużek hodowlanych. Odpowiedzialni hodowcy szukają,
studiują i uczą się tych nowinek, ponieważ stanowi to podstawę
sukcesów w rozmnażaniu nimf.
Nimfy odżywiają się zgodnie z niskotłuszczową dietą i są tym
gatunkiem wśród papug, który jest bardzo podatny na otłuszczenie
wątroby. Zawartość tłuszczu w większości mieszanek sięga powyżej 8%.
Jeżeli nie dostarczymy dodatkowo choliny, biotyny, aminokwasu
metionina istnienie ryzyko zatłuszczenia wątroby. Niedobór
aminokwasów powoduje straty w mięśniach szkieletowych jak również
jest przyczyną zachwiania równowagi azotowej w organizmie papugi, co
w oczywisty sposób negatywnie wpływa na zdrowie i samopoczucie
nimfy.
Ziarno, poza tym że zawiera zbyt dużo tłuszczu, ma źle
zbalansowane proporcje wapnia i fosforu, co nie pozwala na
przyswajanie bardziej potrzebnego wapnia przez organizm papugi.
Większość fosforu znajdującego się w ziarnach jest składnikiem fityny, która nie jest dobrze trawiona przez ptaki. Poza tym
witamina D również jest istotnym regulatorem poziomu wapnia i
fosforu. Dzięki tej wiedzy rozumiemy, że zróżnicowana dieta
zawierająca odpowiednio odżywczy pokarm jest niezbędna do utrzymania
naszych nimf w doskonałym zdrowiu i kondycji do rozmnażania.
Niezmiernie ważne jest, aby rozmnażającej się parze podawać
pokarm, który jest potrzebny pisklętom zanim się jeszcze
jakiekolwiek z nich wykluje. Jeżeli nie zapewnimy rodzicom
odpowiedniego odżywiania, pisklętom grozi śmierć albo cierpienie z
powodu braku określonych witamin. Zawinięcie paluszków nóg do
wewnątrz związane jest z niedoborem ryboflawiny (witamina B2) u
piskląt. Niedobór choliny i ryboflawiny w organizmie nimf powoduje
odbarwienie upierzenia. Niedobór wapnia może skutkować w postaci
deformacji nóg albo krzywicy. Niektóre pokarmy uniemożliwiają wręcz
przyswajanie wapnia. Ziarna słonecznika zawierają złe proporcje
wapnia w stosunku do fosforu, co powoduje zahamowanie prawidłowej
absorpcji wapnia, które jest niezbędne do produkcji skorupek jaj oraz
zdrowych kości. Pokarm taki jak na przykład szpinak zawiera
szczawiany, które również zaburzają przyswajanie wapnia.
Jak możemy zauważyć, brak wystarczających informacji na temat
hodowli nimf, jest warunkiem abyśmy mogli pomyślnie i szczęśliwie
rozmnażać nasze papużki. Czas poświęcony na upewnienie się, że nasze
nimfy są w doskonałej kondycji do rozmnażania, zapewnienie
najbardziej odpowiedniej odżywczej diety, jaka jest tylko możliwa,
spełnienie wszystkich fizycznych i emocjonalnych potrzeb naszych
podopiecznych to bardzo dobra inwestycja. Ta inwestycja przyniesie
zysk w postaci szczęśliwych i zdrowych piskląt, które są czystą
radością dla tych, którzy dzielą z nimi życie. |