Odpowiedzialna hodowla cz. 1

Iris Brzezinski

 
    Nauczanie odpowiedzialnych technik hodowlanych to podstawowy cel tych serii artykułów. Ignorancja krzywdzi ptaki. Musimy starać się nauczyć tego wszystkiego, co tylko możemy, aby zapewnić pomyślne rozmnażanie naszych nimf. W tym artykule, przedstawiamy zbiór wielu zagadnień, na które uwagę powinni zwrócić potencjalni hodowcy. W następnych artykułach z tej serii postaramy się przedstawić te główne zagadnienia w sposób bardziej szczegółowy. Zarys problematyki związanej z hodowlą nimf obejmuje takie zagadnienia jak m.in. odżywianie, wiązanie par, zakładanie pojemników gniazdowych, identyfikowanie prawdziwych par, inkubacja jaj, zajęcia rodzicielskie, wylęg piskląt, karmienie ręczne lub przez ptasich rodziców, problemy z ptasimi noworodkami w gnieździe, zdrowe samice, zaparcie jaja, wczesna śmierć piskląt.

    Problemy natury zdrowotnej, które dotyczą piskląt obejmują m.in. zakwaszenie wola, zaparcie wola, psitakozę, zarażenie wirusem polyoma, zakażenie drożdżakami (drożdżycę), niedobór wapnia, deformację nóżek itp.

    Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja piskląt, uczenie ich gier z zabawkami, pomoc w zdobywaniu umiejętności niezbędnych w przyszłości u niezależnych członków ptasiego stada. Również usamodzielnianie, uczenie piskląt jak jeść i zapewnianie różnorodności pokarmu tak, aby zaspokoić potrzeby żywieniowe papużek. Poza tym zapewnienie emocjonalnego bezpieczeństwa oraz niezależności, która owocuje w postaci ufających i kochających domowych ulubieńców, którzy radują się będąc częścią ludzkiej gromadki.

    Jako odpowiedzialni hodowcy rozmnażający nimfy musimy się dużo nauczyć, aby dać naszym nimfom wszystko to, co jest potrzebne do wychowania zdrowych i szczęśliwych papużek. Rozmnażanie papug to duże wyzwanie i nie powinno być podejmowane pod wpływem impulsu. To decyzja, która musi być dobrze przemyślana i oparta na adekwatnej wiedzy o tym, z czym wiąże się odpowiedzialne rozmnażanie nimf. Rozważona decyzja oparta na właściwej wiedzy to najlepszy sposób na przygotowanie się do hodowli papug.

    To niezbędne przygotowanie pozwoli nam przezwyciężyć problemy, które mogą się pojawić podczas wychowu. Pomyślne rozmnażanie naszych nimf zależy od spełnienia wielu wymogów, a znajomość potrzeb i zwyczajów papużek jest niezbędna dla zapewnienia bezpiecznej i szczęśliwej hodowli.

    Gospodarność i organizacja to kluczowe umiejętności dla każdego programu hodowli ptaków.

RODZICE

    Od czego zaczynamy? Upewnij się, że wybierasz ptaki, które są wystarczająco dojrzałe do rozmnażania. Samica powinna mieć przynajmniej 18 miesięcy, ale byłoby bezpieczniej gdyby miała 2 lata. Samiec musi mieć przynajmniej rok, jakkolwiek 15-miesięczny ptak jest będzie bardziej dojrzały. U nimf hormony pojawiają się ok. 9 miesiąca, ale nie są one jeszcze gotowe do rozmnażania. Można sobie wyobrazić te małe nimfy jako dwunastoletnie dzieci, które miałyby uprawiać seks. Nimfy rozmnażają się zwykle wczesną wiosną. Ponieważ są światłoczułe, coraz dłuższe dni stymulują je do rozmnażania.

    Bardzo istotnym aspektem hodowli jest upewnienie się, że parka jest w doskonałej kondycji do rozmnażania. Para papużek powinna zostać zbadana przez weterynarza zanim rozpocznie się proces rozmnażania. Samica z niskim poziomem wapnia nie powinna składać jaj. Przy współpracy z weterynarzem można zapewnić samicy odpowiedni poziom wapnia i wówczas będzie ona mogła składać jaja bez szkody na własnym zdrowiu. U samic z niskim poziomem wapnia w organizmie bardzo często dochodzi do zaparcia jaj, składania jaj o miękkiej skorupce, a to z kolei zwiększa ryzyko zakażenia otrzewnej, co może doprowadzić do śmierci papugi. Dobry stan zdrowia ptasich rodziców jest warunkiem krytycznym uzyskania pełnowartościowych jaj, zwiększenia stopnia wykluwaności piskląt oraz wyhodowania zdrowych papużek.

    Kolejną logiczną kwestią do rozpatrzenia przy rozmnażaniu papużek jest określenie prawdziwej pary. Nimfy nie charakteryzują się wyraźnym dymorfizmem płciowym, co oznacza, że fizycznie nie są łatwo rozróżnialne jako samiec i samica. Aby uzyskać 100 procentową pewność przeprowadza się badanie DNA na podstawie krwi lub piór. Jedynie u szarych nimf można określić płeć po kolorze upierzenia, ale nawet w tym przypadku mogą nas zmylić, gdyż dopiero 4-miesięczny samiec zaczyna pokazywać swoje charakterystyczne jasnożółte upierzenie łebka. Ja przyznaję, nabrałam się już wiele razy. Niektóre osobniki pochodzące z mutacji mogą być fizycznie rozróżnialne, jeżeli znamy genetyczne pochodzenie ich rodziców.

    Czy papugi demonstrują swój związek partnerski? Można to zaobserwować jako wzajemne czyszczenie piórek, siedzenie obok siebie na drążku, jedzenie z tego samego pojemnika. Zapoznawanie potencjalnej parki dokonywane jest najczęściej poprzez ustawianie klatek obok siebie i pozwalanie papużkom na wspólne zabawy zapoznawcze. Gdy wprowadzamy nowego ptaka do stada niezmiernie ważne jest, aby zastosować zapobiegawczo kwarantannę przed jakimkolwiek zapoznawaniem.

    Czy papugi nie są blisko spokrewnione? Rozmnażanie spokrewnionych papug jest faktycznie zadawaniem cierpienia naszym nimfom. Geny recesywne, będące konsekwencją takiego rozmnażania, mogą spowodować fizyczne deformacje piskląt jak również wrodzone wady w niezbędnych do życia organach. Rozmnażanie nie spokrewnionych par to najbardziej odpowiedzialny wybór, jakiego można dokonać. W ten sposób budowane są zdrowe więzy krwi i tym samym oszczędzamy papużkom niepotrzebnego cierpienia.

    Kiedy już na pewno wiadomo, że parka nie jest spokrewniona, kolejnym krokiem jest określenie odpowiedniego dopasowania pary. Nie wszystkie parki nimf pasują do siebie, dlatego ważne jest, aby to określić zanim pozwolimy im na rozmnażanie. Wszystkie nimfy to fantastyczni przyjaciele, ulubieńcy, jakkolwiek nie wszystkie nimfy nadają się do rozmnażania. Ponadto, są również takie nimfy, którym nigdy nie powinno się pozwolić na rozmnażanie.

DIETA

    Zasadniczym fundamentem pomyślnego programu rozmnażania jest karmienie papużek zgodnie z odpowiednią dietą żywieniową. Owa dieta musi zawierać wszystkie podstawowe elementy zdrowego odżywiania takie jak witaminy, minerały, podstawowe kwasy tłuszczowe, tłuszcze, węglowodany oraz aminokwasy. Nimfy potrzebują ich do zachowania wyśmienitego stanu zdrowia oraz kondycji do rozmnażania. Zrozumienie zasady kompleksowości diety jest kluczem do uzyskania zdrowych i radosnych piskląt. Każdy dzień przynosi nowe informacje na temat potrzeb papużek hodowlanych. Odpowiedzialni hodowcy szukają, studiują i uczą się tych nowinek, ponieważ stanowi to podstawę sukcesów w rozmnażaniu nimf.

    Nimfy odżywiają się zgodnie z niskotłuszczową dietą i są tym gatunkiem wśród papug, który jest bardzo podatny na otłuszczenie wątroby. Zawartość tłuszczu w większości mieszanek sięga powyżej 8%. Jeżeli nie dostarczymy dodatkowo choliny, biotyny, aminokwasu metionina istnienie ryzyko zatłuszczenia wątroby. Niedobór aminokwasów powoduje straty w mięśniach szkieletowych jak również jest przyczyną zachwiania równowagi azotowej w organizmie papugi, co w oczywisty sposób negatywnie wpływa na zdrowie i samopoczucie nimfy.

    Ziarno, poza tym że zawiera zbyt dużo tłuszczu, ma źle zbalansowane proporcje wapnia i  fosforu, co nie pozwala na przyswajanie bardziej potrzebnego wapnia przez organizm papugi. Większość fosforu znajdującego się w ziarnach jest składnikiem fityny, która nie jest dobrze trawiona przez ptaki. Poza tym witamina D również jest istotnym regulatorem poziomu wapnia i fosforu. Dzięki tej wiedzy rozumiemy, że zróżnicowana dieta zawierająca odpowiednio odżywczy pokarm jest niezbędna do utrzymania naszych nimf w doskonałym zdrowiu i kondycji do rozmnażania.

    Niezmiernie ważne jest, aby rozmnażającej się parze podawać pokarm, który jest potrzebny pisklętom zanim się jeszcze jakiekolwiek z nich wykluje. Jeżeli nie zapewnimy rodzicom odpowiedniego odżywiania, pisklętom grozi śmierć albo cierpienie z powodu braku określonych witamin. Zawinięcie paluszków nóg do wewnątrz związane jest z niedoborem ryboflawiny (witamina B2) u piskląt. Niedobór choliny i ryboflawiny w organizmie nimf powoduje odbarwienie upierzenia. Niedobór wapnia może skutkować w postaci deformacji nóg albo krzywicy. Niektóre pokarmy uniemożliwiają wręcz przyswajanie wapnia. Ziarna słonecznika zawierają złe proporcje wapnia w stosunku do fosforu, co powoduje zahamowanie prawidłowej absorpcji wapnia, które jest niezbędne do produkcji skorupek jaj oraz zdrowych kości. Pokarm taki jak na przykład szpinak zawiera szczawiany, które również zaburzają przyswajanie wapnia.

    Jak możemy zauważyć, brak wystarczających informacji na temat hodowli nimf, jest warunkiem abyśmy mogli pomyślnie i szczęśliwie rozmnażać nasze papużki. Czas poświęcony na upewnienie się, że nasze nimfy są w doskonałej kondycji do rozmnażania, zapewnienie najbardziej odpowiedniej odżywczej diety, jaka jest tylko możliwa, spełnienie wszystkich fizycznych i emocjonalnych potrzeb naszych podopiecznych to bardzo dobra inwestycja. Ta inwestycja przyniesie zysk w postaci szczęśliwych i zdrowych piskląt, które są czystą radością dla tych, którzy dzielą z nimi życie.

 

Iris jest hodowczynią papug, w tym kilkunastu nimf. Mieszka w USA.

Artykuł został przetłumaczony i zamieszczony za zgodą Autorki oraz Winged Wisdom Magazine (w innych przypadkach nie podajemy takiej informacji ponieważ innym wystarczy zamieszczenie linku - piszemy to żebyście nie myśleli, że w innych przypadkach publikujemy coś bez zgody).

Dla Cockatiela czyli Nimfy tłumaczyła Marta Najda

 

 


podyskutuj o tym na Forum

jeśli widzisz tą stronę bez spisu treści kliknij

© 2000-2002 Cockatiel czyli Nimfa