Odmiana białogłowa

białogłowy samiec i samica

    Jest to jedna z młodszych odmian. Po raz pierwszy wyhodowano taką nimfę w 1978 roku w Niemczech. W podobnym czasie musiała się też pojawić ta odmiana w Holandii, gdyż już w roku 1980 była ona tam dość popularna. W 1981 roku Cooper wyhodował pierwszą nimfę białogłową w Anglii. 

    Mutacja ta jest ekwiwalentem odmian niebieskich papug, które w naturze są zielone. Za odmiany niebieskie i białogłową u nimf odpowiedzialny jest ten sam gen (zwany niebieskim), który eliminuje psittacinę (żółty barwnik). Wyeliminowanie żółtego z zielonego ptaka daje kolor niebieski, ponieważ nimfa nie ma specjalnej struktury piór, która powoduje widzenie niebieskiego koloru, wyeliminowanie żółtego daje ptaka szaro-białego. Przy dzikim ubarwieni białogłowym odróżnienie samca od samicy jest łatwe - na tej samej zasadzie co u nimf dziko ubarwionych - samica: szara główka, wzór na spodniej stronie ogona; samiec: biała główka, brak wzorku na spodniej stronie ogona. Problem pojawia się już jednak przy nimfach białogłowych szekach. 

    Mutacja białogłowa jest recesywna, nie sprzężona z płcią, co oznacza, że oboje rodzice muszą mieć przynajmniej jeden gen białogłowej żeby w ogóle było możliwe uzyskanie białogłowego potomstwa. Oznacza to też, że i samiec, i samica mogą być jedynie nosicielami tego genu (wyglądać mogą wtedy 'normalnie'). Czasem posiadanie przez ptaka jednego genu tej odmiany powoduje bledszą plamę policzkową.

    Mutację białogłową można rozpoznać już u piskląt - zamiast żółtego puchu maja one biały puch. Odmiana ta może być łączona ze wszystkimi innymi. Są więc nimfy białogłowe - szeki, perłowe, srebrne, cynamonowe. Oczywiście można łączyć jeszcze więcej mutacji np. białogłowe cynamonowe perłowe szeki.

    Z kombinacji odmiany białogłowej i lutino można wyhodować nimfy całkiem białe. Są to popularnie (choć nieprawidłowo genetycznie) nimfy zwane albinosami. O białych nimfach napiszemy jednak osobno, gdyż ta kombinacja odmian zasługuje na szersze omówienie.