Odmiana perłowa

Odmiana perłowa powstała w Europie, w Niemczech (wtedy zachodnich). W 1967 roku w Roxheim/Pfalz hodowca Ruths otrzymał pierwsze perłowe nimfy. Już dwa lata później miał ich tyle, że pokazywał je na wystawie w osobnej klasie, a nawet sprzedawał. Wkrótce Holendrzy i Belgowie, którzy uzyskali pierwsze perłowe nimfy z Niemiec rozwinęli dalej hodowlę tej odmiany. Początkowo nimfy tej odmiany były bardzo drogie, a pisało się o nich niewiele. Prawdopodobnie powodem był fakt, że samce po pierwszym pierzeniu traciły plamki wracając do upierzenia naturalnego. Nikt nie potrafił sobie wówczas tego wyjaśnić, a hodowcy nie chcieli się tym specjalnie chwalić. Kiedy fakt ten po jakimś czasie stał się powszechnie znany ceny nimf odmiany perłowej spadły, a ludzie stracili właściwie zainteresowanie nimi.

perłowa para, samiec (po lewej) ma jeszcze wzór na piersi

   Odmiana perłowa jest sprzężona z płcią, co oznacza, że jej gen przenoszony jest na chromosomie płciowym. Polega ona na ty, że melanina jest całkowicie redukowana we fragmentach piór (inaczej niż w przypadku szeków - tam melanina redukowana jest z całych piór). Na ptaku daje to efekt jasnych plamek (perełek, łezek) na ciemniejszym tle. W zależności od podkładu rozróżnia się nimfy perłowe złote - podkład jest mocno żółty i perłowe srebrne - podkład jest blado żółty lub biały. Jest to związane z istnieniem (wg Smitha) linii nimf - złotej i srebrnej. 

   
samiczki perłowe: złota i srebrna 

    Pierwsze nimfy perłowe były srebrne. Miały one poczynając od głowy, poprzez kark, grzbiet do piór kuprowych oraz małe i średnie pokrywy skrzydłowe pokryte jasnymi piórami z różnej wielkości ciemnymi obwódkami. Niektóre pióra miały także ciemny trzon. Na głowie i gardle pióra pióra były takie jak u odmiany dzikiej (żółtawe, białe). Pierś i brzuch miały pierwsze perłowe nimfy najlepszym razie z wyblakłym wzorkiem blado szarych perełek, które tylko nieznacznie różniły się od części młodych nimf normalnie ubarwionych.

    Aktualnie większość nimf perłowych wykazuje wyraźne perłowanie na piersiach - od gardła po brzuch. 

    U pierwszych nimf plamy policzkowe były jeszcze podobne jak u dzikich. Samiczki miały blado pomarańczowe z szarymi piórkami. Dziś już większość (dobre) samiczek perłowych ma mocno pomarańczowe plamy (takie jak samce), szczególnie te złote. 

    Białe (żółtawe) lusterka są z reguły szersze niż u odmiany dzikiej (u obu płci). Pióra ogonowe są u samic czysto żółte z ciemnym środkiem (trzonem) tak samo jak u samców. Lekko szare kropkowanie występuje czasem u samic, ale nigdy tak wyraźne jak u odmiany dzikiej. Nie może to być jednak wyznacznikiem płci, ponieważ część dzikich samców też ma takie wzorkowania.

    Innym wariantem odmiany perłowej są nimfy które mają ma piórach z rysunkiem zamiast ciemnych otoczek - jasne. Pióra takie są tylko bazowo ciemne, jasna plamka (żółta) ma jeszcze jaśniejszą (jaśniejszą żółtą lub białą) otoczkę. Pióra średnich pokryw skrzydłowych mają jeszcze tylko ciemny trzon. Wariant ten jest generalnie delikatniejszy i sprawia wrażenie jaśniejszego. Pióra ogona mają na żółtym tle wzór rybiego ogona, nie jest to jednak jednoznacznym wyznacznikiem płci. 

cynamonowa, jasno obrzeżona samiczka
proszę zwrócić uwagę na ogon

    Nimfy takie (nie ma na nie polskiej nazwy, a znana mi niemiecka jest nieprzetłumaczalna na polski) zostały wyhodowane z perłowych. Hoduje je się w tych samych stadach i ptaki najczęściej nie dziedziczą 'czystego' wariantu. Często na jednym ptaku są pióra i jasno i ciemno obrzeżone. Wizualnie nie psuje to jednak wrażenia. Próbowano selektywnej hodowli wariantu z jasno obrzeżonymi piórami, ale prowadzi to do powstania ptaków zbyt jasnych.

ciemno obrzeżone (z ciemnym trzonem) jasne plamki - przy wariancie perłowym	jasno obrzeżone jasne plamki przy wariancie jasno obrzeżonym odmiany perłowej

W ogóle odmiana perłowa jest jeszcze dość nową odmianą, dlatego bardzo dużo jest ptaków słabych, które w zasadzie nie powinny być rozmnażane jeśli chce się umocnić odmianę i wyselekcjonować ptaki o najładniejszym rysunku. Szczególnie nie powinno się rozmnażać ptaków ciemnych, które mają tylko pojedyncze różnej wielkości perłowane różne partie upierzenia. Ptaki takie pojawiają się jeszcze dość często i to nawet z pary, w której oba ptaki są perłowe. 

perłowa para, samiec (po lewej) stracił już część kropek

    Dawniej nie wiedziano dlaczego samce tracą plamki po pierzeniu. Dziś już wiadomo, że związane jest to z hormonami. Samiec po osiągnięciu wieku dojrzałego wydziela mniej odpowiedzialnego za tą odmianę hormonu i dlatego traci plamki. Dzieje się tak najczęściej po pierwszym pierzeniu, czasem samiec traci plamki stopniowo w kolejnych pierzeniach. Nie może jednak być dorosły samiec perłowy! Pewne zaburzenia hormonalne mogą jednak powodować pewne zmiany: i tak starszy samiec może znowu mieć więcej plamek, a starsza samica może całkiem ściemnieć.

dorosły samiec, o tym, ze jest perłowy świadczy 
jeszcze tylko te kilka kropek na grzbiecie 

    Jeśli chcemy hodować perłowe nimfy samca należy kupować jedynie od znanego hodowcy, który wiemy, że nas nie oszuka. Najlepiej zobaczyć całkiem młodego samca, jeszcze zanim straci plamki i zapisać numer obrączki - potem jak ptak dorośnie i straci plamki (czyli jak bedziemy go kupować) możemy sprawdzić, że jest to ten sam. Problem jest taki, że aby mieć perłowe nimfy MUSIMY mieć perłowego samca (lub choćby nosiciela genu perłowego, ale o taką pewność w Polsce niezmiernie trudno). Najcenniejsze, z punktu widzenia hodowli, są nimfy złote o bardzo regularnych i wyraźnych plamkach, bez żadnych ciemnych piórek pomiędzy nimi. 

    W tym miejscu należy powiedzieć jeszcze o jednej możliwości. Bardzo jasny samiec perłowy, jasno obrzeżony może po pierzeniu całkowicie zmienić barwę na ciemno szaro-czarną.

    Nimfy perłowe mogą tworzyć kombinacje odmian z prawie wszystkimi innymi, mogą więc być perłowe: szeki, białogłowe, lutino, srebrne, cynamonowe...